Okul açıldığında ağabeyim Kerim her sabah erkenden kalkıyor. Annem ona kahvaltısını hazırlıyor. Kahvaltıdan sonra Kerim üzerini değişiyor, okul için hazırlanıyor. Evden çıkarken annem onu öpüyor. Kerim’i okula babam bırakıyor. Giderlerken annem onlara pencereden el sallıyor.
Okulda İlk Günüm
Bu içerik İllüstrasyon: Gülşah Alçın Özek |
Akşam üzeri Kerim eve gelince birlikte oynuyoruz. Neredeyse her gün ödevi oluyor. Annem bana “Sessiz ol, Şermin. Ağabeyin ders çalışıyor” diyor. Ama her zaman sessiz kalamıyorum. Kerim’in yanına gitmek istiyorum. Annem engelliyor. “Rahatsız etmek yok” diyor. Bazen de Kerim sıkılıp odasından çıkıyor. Yanıma geliyor. Ben onun yaptıklarını çok merak ediyorum. Benim de defterim var. Yalnızca adımı yazabiliyorum. En sevdiğim harf “N” bence kaydırağa benziyor.
Annem, geçen ay benim de okula başlayacağımı söyledi. Hem şaşırdım hem de heyecanlandım. Aslında annemle evde durmak çok güzel oluyordu. “Ama ben seni çok özlerim” dedim anneme. “Ben de seni özlerim. Yine de sen gelene kadar bekleyebilirim” dedi.
İlk gün okula hep birlikte gittik. Oyun parkına benziyordu biraz. Öğretmenim geldi yanımıza. Bizimle tanıştı. Sonra çocuklara ve ailelerine okulu gezdirdi. Anneme baktım. Öğretmenimi sevmişti, ona gülümsüyordu. “Gidebilirsin canım” dedi bana. Annem beni bekleyecekti. Nerede olursa olsun bekleyecekti. Bunu biliyordum. İşte, ben de bu nedenle çok mutluyum.
O zaman eğlence başlasın.